Binnenkomen in een aangenaam huis. Jas ophangen, even wachten in een hoek van de gang, op de bank met een stapeltje tijdschriften. Met een beetje vertraging binnengeroepen in een leeg, schoon en fris geverfd kamertje, uitgenodigd aan houten bureaublad, met daarop een bos verse bloemen. Dit werk wil ik ook doen, dacht ik, meteen de eerste keer.
Ik was in paniek want mijn werk zou vervallen. En ik wist niet wat ik dan moest, want ik had dat werk met hart en ziel gedaan. Het was mijn eerste echte baan en hier had ik voor gestudeerd en naar toe geleefd. We zijn met je begaan, had de personeelswerker gezegd, maar de beslissing draaien we niet terug. Als je wilt kun je gebruik van maken van deze hulp. Mijn verwachting was hoog gespannen.
Waar kom je voor? Vroeg mijn coach. Ik kom hier, zei ik, omdat ik hoop dat je me kunt helpen. Mijn werk, mijn toekomst, ook mijn gezin, mijn huis, alles staat op de tocht. Ik voel me doodongelukkig.
Ze luisterde geduldig en stelde soms een vraag. Voor het gedoe op mijn werk was zij niet verantwoordelijk. Dat was mij ook wel duidelijk. Ze vroeg me nog een keer: Wat is je coachvraag? Dat vroeg ze aan het eind van het gesprek nog eens en ze zei: Denk er maar over na, voor het volgende gesprek.
Mijn coachvraag was de volgende keer nog niet duidelijk. En ik begon mijn rotsituatie verder toe te lichten. Natuurlijk had ik over mijzelf nagedacht. Ik heb een sociaal vak gestudeerd. Het gespreksklimaat bleef vriendelijk maar het gesprek schoot niet op. En ter afsluiting weer: Denk voor de volgende keer verder over je coachvraag. Je mag hem bijstellen.
Ik probeerde het vanuit een andere invalshoek maar kwam tijdens het gesprek toch weer op hetzelfde verhaal uit. Ik begon mijn coach te verwijten dat ze dom was. Want ik had mijn verhaal nu toch wel drie keer duidelijk gemaakt. Het fijne gevoel ging er een vanaf. Het werd zelfs moeizaam. Misschien ben ik een moeilijk geval, dacht ik, er is zo veel aan de hand en ik kan mezelf niet duidelijk maken. Na enkele gesprekken zei de coach: We gaan het afsluiten want de tijd zit er op. Het zweet brak me uit en ondanks mijn tranen moet gezegd: Ook tijdens dit gesprek bleef ze vriendelijk.
Tegen de wind in, op mijn fiets, trapte ik de paniek weg. Ik bleef nog een tijd verdrietig. Ik ben daar bij elkaar zeven keer geweest. Ik ben de naam van de coach vergeten en ook haar adres. Als ik er aan terug denk voel ik me nog steeds teleurgesteld. Het kwam wel goed met mij en mijn werk.
Pas veel later heb ik er weer verder over nagedacht. Ik ben een opleiding voor coachen gaan doen. En ik heb geleerd dat er verschillende mogelijkheden zijn, in aanpak en methoden.
Heb je zelf ervaring met coaching of denk je er over na? Ik ben benieuwd naar je oordeel:
- Wanneer werkt coaching?
- Wat kun je er zelf aan doen om coaching te laten slagen?