Deze week maken we ons met zijn allen druk over de top van de ABN Amro. De bankiers deelden zichzelf een loonverhoging uit van een ton per jaar. Misschien konden we het verwachten, want over de compensatie voor het wegvallen van de bonussen was vorig jaar al openlijk discussie. Het moment is wel heel onhandig: Dit voorjaar is het gunstigste moment voor een beursgang, die de staatskas een goede opbrengst zal opleveren. Vanwege de maatschappelijke weerstand echter, steekt Minister Dijsselbloem er een stokje voor. Daar gaat hij nog wel kritiek op krijgen. Maar van de loonsverhoging wordt afgezien: Wat je mag doen hoef je niet altijd uit te voeren. Topman Peter Wakkie, die durfde te verdedigen, dat die ton gerechtvaardigd was, stapt na enkele dagen op. De politiek zal er weer over gaan discussiëren.
Wat is er sinds de nationalisatie van de bank eigenlijk precies gebeurd? Valt herhaling van de bankencrisis te voorkomen? Gebeuren hiervoor wel de goede dingen? Het zijn de vragen die velen van ons nog steeds bezig houden. Veel mensen zijn kwaad op de top van de financiële sector maar weten niet precies uit te drukken op wie en waarom.
Waar moeten we dan eigenlijk kwaad op zijn?
Nieuw boek Joris Luyendijk – onder bankiers
Heeft u het nieuwe boek van Joris Luyendijk al gelezen? Het was tijdens de afgelopen Boekenweek het meest verkochte.
Joris ging afgelopen twee jaar op onderzoek in de financiële bolwerken van Londens City. Dat begon al niet makkelijk: Wie zich hierover openlijk uitspreekt is meteen zijn baan kwijt. Joris biedt daarom de nodige anonimiteit en daagt hen via zijn blogs in The Guardian uit, om in gesprek te komen. In zijn boek deelt hij zijn ervaringen en zijn aanpak met de lezer.
Zo leren we een paar belangrijke termen, het onderscheid tussen diverse instellingen, diverse functies, divers gedrag. Al doende maakt hij een indeling in een aantal types. Sommige zijn nog irritanter dan andere. Maar het onthutsende is dat het algemeen menselijk gedrag is wat ze vertonen en als je je baan niet kwijt wilt raken kun je vaak niet anders.
Het systeem is gericht op de afrekening van korte termijn resultaten en niet op beheersing van de risico’s die kunnen leiden tot ontsporing van het geheel. Niet alle mensen die er werken zijn a-moreel maar de sector zelf is dat wel. Knappe koppen bedenken nieuwe complexe producten. Ze worden gelanceerd voor de toezichthouders ze snappen. Zelfs de beslissende bestuurders snappen de werking niet precies. Zo ontstaat er een beeld van een lege cockpit.
Het is niet dat niemand dit ziet. De angst dat het (weer) misgaat is groot! Dit geeft een ander beeld dan spektakelfilms as “The Wolf of Wall Street” ons doen geloven.
In de recensie in de Volkskrant op 14 februari wordt het slot van het boek niet spectaculair gevonden omdat er geen oplossing wordt aangereikt. Waarop Joris zegt dat het blootleggen zijn journalistieke taak is. Dat de oplossing niet van hem verwacht kan worden. Het vraagstuk is te groot voor één man.
Er zijn binnen de banken wel mensen die zien wat er gebeurt, wat er mis is en water anders moet. Een masterplan zal niet van uit de sector zelf komen. Het is ook niet gekomen vanuit de politiek. Die liet megafusies toe, waardoor banken landen tegen elkaar kunnen uitspelen en te groot werden om failliet te kunnen. Die accepteerde dat de beoordelaars worden betaald door de banken zelf en de overlap tussen accountants en adviseurs. Afzwaaiende politici krijgen enorme vergoedingen voor hun medewerking binnen diezelfde financiële sector. Maar de politiek zelf afschrijven vind Joris oliedom…
Het boek: ISBN 978 90 450 2816 3. Meer over Joris Luyendijk is te vinden op zijn website: http://www.jorisluyendijk.nl. Je kunt er zijn boek bestellen, interviews voor radio en tv bekijken en zien waar hij lezingen geeft en met zijn publiek in gesprek gaat.
Ik ben benieuwd wat je er van vindt.
1 Response to Dit kan niet waar zijn